Van Jakarta naar Bandung

Vrijdag 2 september 2011

Deze dag reisde ik van Jakarta naar Bandung. Omdat de eerste trein van 08:00 uur vol zat, was ik genoodzaakt de tweede trein, drie uur later, te nemen. Erg vond ik het niet aangezien ik dan nog het Nationaal Monument (Monas) van Indonesië kon bezoeken. Na 350 jaar koloniaal verleden, riep Indonesië op 17 augustus 1945 de onafhankelijkheid uit. Om het patriotisme wat meer aan te wakkeren, werd in 1959 door president Soekarno besloten dat er een Nationaal Monument moest komen. Er werd een prominente architect gevonden en in 1961 begon men aan de constructie en vanaf 18 maart 1972 is het monument geopend voor publiek. Het is een grote obelisk, vol symboliek. Zo is het platform waar het geheel op rust 17 meter hoog en 45 meter bij 45 meter breed. In de hal onder het monument vind je het “History Museum”. Hier zie je in slecht verlichte diorama’s de geschiedenis van Indonesië met ruime aandacht voor de ‘Dutch agressor”. Echt, goed komen we er niet vanaf… :(

Bij dit monument begin ik ook een sterrenstatus te krijgen. Welgeteld 24 mensen wilden met mij op de foto’s en stonden ze zelfs in de rij!! Het zijn soms ook leuke gesprekjes…. Omdat ik als een ster werd behandeld heb ik mij er ook maar naar gedragen aangezien het monument een lift heeft waar je 115 meter omhoog kan. Hier heb je een prachtig uitzicht over Jakarta. Echter, de rij was zo lang dat je ruim 1,5 uur moest wachten om naar boven te kunnen. Dus ik naar voren lopen, spreek de portier aan en vertel hem dat ik graag naar boven wilde maar geen tijd had om te wachten. Mijn trein zou immers ‘zo’ vertrekken. Gewoon een biljet van 10.000 roepie in zijn handen drukken en de poort ging open. Geen “Dank je wel” of iets dergelijks. Gewoon poortje open en ik was binnen en hij € 0,80 rijker…

Direct na mijn bezoek aan het monument de 1ste klas trein gepakt naar Bandung waar ik in de loop van de middag aan zou komen.

’s-Avonds had ik in Bandung nog vaag met Erwin en Bianca afgesproken maar was niet helemaal duidelijk in welk hotel ze verbleven. Omdat ik een vermoeden had waar ze verbleven heb ik in de buurt de eerste de beste Nederlanders aangesproken met de vraag of zij Erwin & Bianca kenden….. Ongelooflijk maar waar, deze mensen zaten in de zelfde reisgroep als Erwin & Bianca. Nog voordat ik deze mensen kon bedanken, kwam Bianca er al aangelopen. We zijn eerst even naar hun hotel gegaan en zijn toen nog ergens wat wezen eten/drinken.

Ook zijn we in een cafeetje geweest waar je onder het genot van Karaoke, Hollandse Stamppot, Broodje Kroket en Bitterballen kon kopen…. Hollandser kon gewoon niet maar ja, deze tent had ook een Nederlandse eigenaar… tot slot nog een live bandje gezien en uiteindelijk afscheid genomen van elkaar en hebben we ons bedje opgezocht. De verwachting was dat ik hun in Yogyakarta weer tegen zou komen…

Salam,

Robert