Verslag van ons bezoek aan de mijnen van Potosi

Afgelopen maandag hebben de tin- en zinkmijnen van Potosi bezocht. Dit was een van de meest indrukwekkende tours die ik ooit van mijn leven heb gedaan. Jongens en mannen die de longen uit hun lichaam werken voor 20 BOL per dag (ongeveer 2 euro). Hier werken ze 12 tot 16 uur per dag in de mijnen en dat 6 dagen per week, bij een temperatuur van 35 graden.

Om 09:00 uur ’s-Ochtends werden we opgehaald door een oud medewerker van de mijnen en naar een plaats gebracht waar wij laarzen, andere kleding en een helm met lamp kregen. Deze kleding was zeker nodig aangezien we aardig smerig weer terug kwamen. Eerst kregen we wat uitleg over de geschiedenis van de mijnen, dat het vroeger zilvermijnen waren maar dat er nu voornamelijk alleen nog maar tin en zink te vinden is. Vroeger moesten hier ook kinderen werken maar dat is sinds enige jaren verboden. Wel ging het verhaal dat in andere mijnen gewoon nog kinderen werken maar niet in deze mijn aangezien deze ook door toeristen wordt bezocht.

De gemiddelde levensverwachting van een mijnwerker is 10 jaar nadat hij in de mijn aan de slag is gegaan. Het stof in de mijnen slaat zo op de longen dat hij het niet langer volhoudt. Toch gaat een groot gedeelte van de mannen die in Potosi wonen in de mijnen werken om dat het salaris zo ‘goed’ is. De eerste 10 jaar krijgen zij ongeveer 600 BOL per maand en als ze het 10 jaar volhouden, krijgen ze opslag naar 1000 BOL per maand.

Voordat we naar de mijnen werden gebracht gingen we langs een mijnwerkersmarkt waar we wat spullen konden kopen voor de mijnwerkers die op dat moment aan het werk waren. Ons werd aangeraden om drinken, cocabladeren, sigaretten, dynamiet en/of alcohol van 96%!! te kopen. Iedereen kocht wel wat om aan de mijnwerkers die wij in de smalle gangen tegenkwamen te geven.

In een groep van 5 personen gingen wij de smalle gang in. Dit was echt ongelofelijk, we liepen 2 km in de mijnen door zeer nauwe gangen, vol met stof. Soms moesten we door een klein gat kruipen of steile trappen nemen. Ook liepen we regelmatig tot onze knieen in het water. We liepen tot het eindpunt waar de mijnwerkers aan het werk waren. Hier was het een grote chaos. In de smalle gangen liepen de kompels met de wagons naar binnen- en buiten en moesten we regelmatig opzij springen als een wagon voorbij kwam. De hebben namelijk geen remmen…. Hier zagen we alles van dichtbij en was door de nauwe gang zeer druk en bloedheet op deze plek. Ik vond het zeer bijzonder dat wij zo dichtbij de, op dat moment doorwerkende mijnwerkers, konden komen.

In de mijn gingen we ook nog langs een plekje waar ze een soort ‘pop’ hebben gemaakt welke de duivel moet voorstellen. Op deze plek drinken en roken ze met de duivel. De reden hiervoor moet ik even terug lezen maar heeft iets met de kolonisatie van de Spanjaarden te maken. Hier namen we een slok van de alcohol waar de mijnwerkers op leven maar meer dan een paar druppels kregen de meeste niet binnen.

Eenmaal buiten gingen we de dynamiet
afsteken welke we eerder op de markt hadden gekocht. Eerst voorbereidingen treffen door dynamiet uit het papier te halen, samenkneden, in papier rollen en lont erin. Daarna werd het aangestoken en konden we nog snel wat foto’s maken. De knal was ontzettend.

Nadat we weer bij het hotel zijn afgezet zijn we eerst even wezen douchen en hebben we nog wat door het centrum gelopen. Uiteindelijk hebben we om 19:00 uur de bus genomen om 03:00 uur vannacht in Tupiza aan te komen. Per taxi gingen we naar een hostel welke we op ons lijstje hadden staan maar was deze helaas vol en moesten we een andere hostel zoeken… die we gelukkig hebben gevonden…

We zijn dus nu voor 1 volle dag in Tupiza. Waar we 5 uur gaan paardrijden en het spoor van Bud Cassidy and the Sundance Kid gaan volgen. Het was de bedoeling om vanavond weer te vertrekken naar Uyunsi. Echter, vandaag gaat er geen trein en gaat de bus maar 1 keer per dag. Morgenochtend dus…. we moeten nog even kijken hoe we dit gaan doen.

In ieder geval gaan we woensdag naar Uyunsi.

Groet,

Robert