Sacred Valley & Machu Pichu

Woensdag al vroeg in de ochtend was het tijd om Cuzco voor twee dagen te verlaten. Ik had een tweedaagse tour geboekt naar Sacred Valley & Machu Pichu. In de bus maakte ik direct al kennis met Soni, een meisje uit New York, die dezelfde reis had geboekt en met wie ik deze twee dagen op zou trekken.

Als eerste stopten we in een handwerkerdorpje. Buiten staan dames in kleurige kleding wol te spinnen. De gids geeft uitleg over het verwerkingsproces van de verschillende wolsoorten. Ze verwerken wol van schapen, Lama's, Alpaca's en Vicuna's. Met behulp van natuurlijke producten wordt de wol geverfd in potten die op het vuur worden verwarmd. De vrouwen die de geverfde wol staan te spinnen gaan graag op de foto en natuurlijk ontbreken de nodige souvenir stalletjes niet.

Vervolgens rijden we naar Pisac, een van de mooiste Incaruïnes in de Vallei. Hier lopen en beklimmen we de ruines om de nodige foto’s te maken en uitleg te krijgen. De Sacred Valley was en is een van de belangrijkste gebieden voor het verbouwen van voedsel en wordt gesplitst door de Urumba rivier. Aan het eind van de middag gaan we naar Ollantaytambo, waar we ook weer een Incatempel bezoeken.
In Ollantaytambo werden Soni en ik eigenlijk een beetje aan ons lot overgelaten. De bus vertrok terug naar Cuzco maar wij bleven in dit plaatsje achter om ’s-avonds de trein te nemen naar Aguas Calientes, aan de voet van Machu Pichu. Gelukkig sprak Soni wel wat Spaans want we moesten per tuk-tuk naar het busstation waar we weer in kleine busjes naar het station werden gebracht. Vele busjes vol met toeristen… en erg chaotisch.

We reisden per Peru Trail en de trein had luxe stoelen en zelfs dakramen. Ook kregen we een broodje en wat te drinken. Direct na aankomst in Aguas Calientes werden we al opgewacht en naar ons hotel gebracht. Hier hebben we wat gegeten en gedronken en zijn we maar ‘vroeg’ naar bed gegaan want de wekker ging al om 04:00 uur…!

De Machu Picchu is een indrukwekkende Incaruïne, gebouwd op de toppen van een berg aan het eind van een lang dal. De locale Quechuaboeren uit de omgeving kennen de ruïnes al vele eeuwen ondanks dat ze overwoekerd waren door de jungle. De Machu Picchu is pas herontdekt op 24 juli 1911 toen een 11-jarig jongentje de Amerikaan Hiram Bingham de zichtbare overblijfselen liet zien. Vanaf 1912 tot aan 1915 heeft Bingham gewerkt om de meeste begroeiing te verwijderen waarna de indrukwekkende Incastad weer zichtbaar was. In de afgelopen jaren is erg veel onderzoek gedaan en weet men nog steeds niet waarom de Inca’s deze stad zo plotseling hadden verlaten. Het mooie ervan is dat dit een van de weinige overblijfselen van de Incaruïnes is, die niet ontdekt zijn door de Spanjaarden en dus ook niet door hen verwoest zijn.

Om 04:45 kwamen we aan bij de bussen welke ons naar Machu Pichu zouden brengen en op dat tijdstip stond er al een lange rij mensen. Waarschijnlijk hadden zij daar overnacht? De reden waarom deze mensen zo vroeg in de rij stonden is dat zij allemaal de Wayapincchu berg willen beklimmen. Voor deze berg worden per dag maar 400 kaarten uitgedeeld en dat is niet veel op een paar duizend toeristen. Bij aankomst zagen wij een man kaartjes uitdelen en hadden wij nummer 318 en 319 !!!!

In het begin van de ochtend hadden wij een engeltalige gids die ons drie uur begeleide door Machu Pichu en ons alle informatie gaf. Het uitzicht was prachtig maar door het vroege tijdstip was het nog aardig mistig. Ook kregen we een kleine regenbui te verwerken maar bleef het de rest van de dag droog. Om 10:30 uur was het einde van de tour en was het voor ons tijd om de Wayapincchu te beklimmen….

Deze steile berg ligt tegenover de Machu Picchu. De toegang is streng. De tassen worden doorzocht, er mag geen voedsel mee en je dient je in te schrijven in een groot boek. Op je toegangsbewijs wordt je nummer geschreven. Als je terugkomt! dien je je weer uit te schrijven. Men wil er elke dag zeker van zijn dat iedereen terugkomt. De klim begint al direct zwaar. Het smalle en steile pad is moeilijk te beklimmen. Het zweet staat al snel op mijn rug. Door de hoogte is het lastig ademhalen en helemaal als je nog last hebt van je ribben… Het pas is om sommige gedeelte maar 1 meter breed.

Volgens de borden duurt de klim ongeveer anderhalf uur, al deden wij het binnen het uur. De klim is echt reuze zwaar. Telkens twijfelden we eraan of we moesten doorgaan. Op sommige stukken zijn de treden ongelooflijk steil. Nu begrijp ik waarom er elk jaar tientallen mensen een gedeelte naar beneden vallen! Bijna bovenaan moeten we nog door een smalle grot en uitgeput komen we aan op de top! We’ve made it !!!!!
Op de top van deze berg liggen een paar grote, gladde rotsen waar je een prachtig uitzicht hebt op Machu Pichu en de omgeving. Ongelofelijk hoog en steil !! Op de rotsen maakten we de nodige foto’s . Ook kon ik het niet laten om op de hoogste rots van de berg te gaan staan van nog geen vierkante meter. Links, rechts en voor je een afgrond van 985 meter!!

Daarna was het tijd voor de afdaling. Langs diverse Incatereassen loopt een trap die zo steil is dat je er misselijk van wordt maar gelukkig gaat het al snel over op het ‘normale’ pad en bereiken we een uur later de entree waar we ons konden melden dat we veilig zijn aangekomen…

De rest van de dag hebben we nog wat door Machu Pichu gelopen en hebben we samen met nog een aantal backpackers de bus genomen naar Aguas Calientes waar we ’s-avonds weer de trein hadden naar Ollantaytambo en daarna weer de bus naar Cuzco. Uiteindelijk werd ik afgelopen nacht om 02:00 in mijn hotel afgezet….

Machu Pichu is werkelijk een van de wereldwonderen !

Groet,

Robert