Verslag 'Death Road'

Gisteren was het tijd voor de tocht der tochten over ‘The Most Dangerous Road’ in La Paz, Bolivia.

Om 07:00 uur werden we opgehaald en kwam ik direct weer bekenden tegen in het busje die ik eerder had ontmoet en zo hadden we een leuk groepje van acht personen plus drie begeleiders. We begonnen onze tour op bijna 4800 meter en het voelde ijskoud aan.

Volgens de gids was het zo’n 2 graden… hier kregen we (beschermde) kleding uitgereikt en kregen we uitleg over de fietsen. Onze fietsen hadden hydraulische remmen en deze had je ook zeker nodig!

We begonnen aan de 69 kilometer lange afdaling, het eerste gedeelte was een prima geasfalteerde weg. Je kon aan de fiets en de omstandigheden wennen. Leuk, meteen full speed in de afdaling. Zelfs de bochten durfden we zonder vaart te minderen te nemen en de adrenaline begon al te stijgen. Ondanks dat er verkeer op de weg was, getoeter achter je, gewoon niet links/rechts of achter je kijken. Alleen maar vooruit….

Na het passeren van twee politieposten, we gaan namelijk afdalen van 4720 meter naar de met cocaplanten bebouwde lagere gedeelte op ca. 1600 meter. Vooral de mogelijke cocatransporten maken deze controles noodzakelijk.

Na anderhalf uur normale weg, het begin van de... Death Road! De gids sprak ons indringend toe, een verkeerde inschatting, overmoed, verlies van opperste concentratie.. en je bent weg… voor goed! Vooraf hoorde je al verhalen over de velen slachtoffers die deze weg heeft gekost en had ik het gevoel dat het wel overdreven zou zijn om het alleen maar spannender te maken. Niets is minder waar en ik moest mij deze gedachte terugnemen. De vele gedenkstenen langs deze weg hebben ze er niet voor de show neergezet. De adrenaline steeg nog meer nadat we met de voeten over de rand 600 meter naar beneden keken om de nodige foto’s te maken. Voor iemand met maar een beetje hoogtevrees is dit de hel op aarde.

Het grootste gedeelte van de afdaling, waar je links van je een ravijn van soms honderden meters diep had, vergt het geweldige concentratie en uithoudingsvermogen van je. Nergens een vangrail. Af en toe een muurtje waar sommige begeleiders hun moed toonden door hierover te rijden. Echt stijl was het nergens maar omdat je alleen maar bergafwaarts ging, kon de snelheid flink oplopen.
Op andere gedeelten waar je de fiets kan laten "lopen" is een stuurfout met een geweldige val snel het gevolg. Het weggedeelte is geheel van grind, zand en ander los gesteente. Hoe mooi de omgeving ook was, je had gewoon geen tijd om te genieten van het uitzicht. Met het zweet aan onze handen reden we over zeer smalle paden, onder en door! watervallen en af en toe een flinke plas. Ook had je ontelbare korte bochten en moest je uitkijken voor eventuele wagens die je tegemoet kwamen. Door de vele bochten kon je deze niet zien aankomen en was het vaak alleen maar hopen… gelukkig zijn we maar drie wagen tegengekomen.

Tussendoor lunchen en de nodige vocht aanvullen en begonnen we aan het tweede gedeelte van de trip. Door het grote temperatuurverschil hadden meerdere personen de beschermde kleding uitgedaan wat het nodige gevolg had…. Zelf had ik alles aangehouden ondanks dat ik zat te zweten in mijn pak. Hier had ik gigantische geluk mee want ook een aantal flinke valpartijen bleven mij niet gespaard. Ondanks de pijn in het lichaam begonnen we na iedere stop met het zingen van Let’s Go van The Clash, wat ‘ons’ nummer is geworden…

Rond 16:00 uur haalden we opgelucht de finish. Na de gemeenschappelijke ‘high five’ en de tranen van de dames :) kregen we de kans om bij een zwembad wat uit te rusten en kregen wij een maaltijd aangeboden. Wat een feest voor je oververmoeide en pijnlijke lichaam.

Daarna hadden we nog een busrit van drie uur over en dat was een helse rit. Rond zeven uur werd het donker, begon het te regenen, de weg was nauwelijks zichtbaar, de chauffeur ging er maar vanuit dat rechts de rotsen zijn en links de afgrond. Dus maar rechts aanhouden. Makkelijk gezegd op wegen van drie meter breed !!! De voorruit was voor 90% beslagen, rijden op de gok dus. Bolivianen zetten hun auto’s ook op alle mogelijke en onmogelijke plekken stil. Onverlicht, in de bocht, of soms zelfs midden op straat.

In de auto werden de ‘verwondingen’ binnen de groep ook iets zichtbaarder en besloten we met 5 van de 8 personen nog even het ziekenhuis te bezoeken. Het resultaat, meerdere schaafwonden/kneuzingen, 1 gat in het hoofd, kapotte knieën, gebroken duim en beschadigde ribben…

Ondanks de verwondingen maar vol trots dat wij deze tocht hebben overleefd kregen wij na afloop het t’shirt met daarop ‘’I Survived the Death Road’ aangereikt.

Het is te gek voor woorden maar deze afdaling was aan adrenalineshot van begin tot eind en ben ik blij dat ik deze afdaling heb gedaan. Toch heb ik een gemengd gevoel dat deze afdaling een toeristische trekpleister is, wat de afgelopen jaren aan honderden (toeristen) levens heeft gekost.

Nu zit ik in de Ierse Pub wat van het voetbal te volgens en heeft ons kluppie helaas met 2-0 verloren maar heb ik er alle vertrouwen in dat wij dit volgende week gaan goedmaken.

Voor morgen heb ik een busrit van 12 uur naar Cusco in Peru op het programma staan. Ik was van plan om eerst nog naar Copacabana te gaan voor een flinke trektocht. Echter door tijdgebrek heb ik besloten dit over te slaan en een aantal dagen door te brengen in Cusco met een bezoek aan Machu Pichu.

Groet,

Robert