La Paz & voorbereidingen 'Death Road'

Het is nu vrijdagavond en ik ben mij aan het voorbereiden voor de tocht van mijn leven, op de ‘Most Dangerous Road’ van de wereld. 64 kilometer over een 3 meter brede gravelweg vol gaten, ontelbare haarspeldbochten zonder vangrails en op hoge snelheid rakelings langs duizelingwekkende afgronden en gesteente, dat losraakt door modderstromen (we hadden vanmiddag een flinke regenbui…) Dat is de ‘Death Road’ En ik ga hem per mountainbike bedwingen, hoop ik….. De beslissing is genomen en heb ik mij vanmiddag ingeschreven….

Vandaag was een betrekkelijk rustig dagje. Na een lange bustocht vanuit Uyuni was ik toch aardig moe van al dat reizen. Nadat ik was aangekomen in mijn hostel kon ik nog niet inchecken aangezien het daar nog te vroeg voor was. Samen met een Engelsman, die ik in Uyuni ben tegengekomen en deze hostel had aangeraden, zijn we La Paz ingegaan en hebben we een flinke wandeling gemaakt. La Paz is een flinke stad en is trapsgewijs opgebouwd. Het is ook de enige stad ter wereld waar de rijken onderaan wonen en de armen bovenaan. Samen met de kaart van La Paz in handen, gingen we aan de wandel. Echter, 200 meter op de kaart is hier 20 minuten lopen. Gelukkig heb ik geen hoofdpijn door de hoogte maar voel nog steeds dat ik om de zoveel meter naar adem moet happen. Ik had werkelijk niet verwacht hier last van te hebben. Vele andere die ik spreek hebben hoofdpijn en sommigen moeten zelfs overgeven of blijven op bed. Laat ik het er maar op houden dat ik tot nu toe nog geluk heb….

Vandaag hebben we o.a. de Witches Market bezocht waar je allerlei gekke dingen kunt kopen tot foetussen van Lama’s toe… Daarna gingen we naar het coca-museum. Leuker, aangezien we bij binnenkomst gelijk weer aan de coca-bladeren gingen. Ik heb al vele malen coca-bladeren genomen maar om te zeggen dat ik er nu high van werd…. nou nee… wel voel/proef je iets maar om eerlijk te zijn is het gewoon smerig. Het is dat ik er wat mint bij neem maar anders….

Later in de middag wilden we naar de top van La Paz lopen maar begon het even hard te regenen. We keken elkaar aan en besloten terug te keren naar onze hostel. We waren allebei nog moe van de reis en besloten lekker rustig aan te doen en ons voor te bereiden op de tocht van morgen. Al is dat wel erg moeilijk als je een Ierse Pub hebt in je hostel…. :)

Nu zit ik eindelijk even alleen aan een tafeltje mijn verslag te doen en op mijn gemak alle mailtjes te lezen en wat van het nieuws te volgen.

Vandaag is een van mijn grootste vrienden jarig. Nick, nogmaals gefeliciteerd!!! Ik ben blij dat ik je gesproken hebt!.

Verder las ik wat over vliegvelden die waren gesloten (ach wat jammer…) en hoop ik dat FEYENOORD as zondag?? gaat winnen!!!

Ook in Uyuni was vrijwel geen internet en dat is voor een westerling wel wennen. Dit is de eerste hostel waar ik eindelijk een keer (snel) internet heb, dus maar ik daar maar gebruik van. Van sommige mensen krijg ik de vraag of ik het niet erg vind om alleen te reizen, maar een echte backpacker is nooit alleen. Je hoeft in je hostel maar 5 minuten alleen te staan en mensen vragen je al ‘where you from?’ en ‘how long are you travelling?’

Helaas moet ik iedere keer zeggen dat ik ‘maar’ bijna 5 weken onderweg ben. Werkelijk iedereen spreekt hier in maanden tot enkele jaren toe. Maar ja, ik doe dit maar eens per jaar… In een hostel ontmoet je zoveel verschillende mensen, van alle landen en alle leeftijden. Iedereen hier is het met mij eens dat ruim 80% van de backpackers allen reist. Ook kom je in iedere hostel weer dezelfde personen tegen… Ik hoop in ieder geval nog lang te kunnen reizen….

Nu ga ik maar mijn tas pakken voor morgen en wat eten bestellen. Voor vanavond staat een leuke tocht, georganiseerd door de hostel, op het programma maar moet er nog even goed over nadenken om mee te gaan… :)

Groet,

Robert